ni Grace Poe - @Poesible | August 17, 2020
HELLO, mga bes! Nagsisimula na ang tag-ulan. Bagama’t nagbibigay ito ng ginhawa mula sa init, parusa ito sa mga kababayan nating kailangang pumasok sa trabaho pero walang masakyan dahil sa Modified Enhanced Community Quarantine (MECQ).
Sa panahon ng pandemya, lalong kita ang malawak ng agwat sa pagitan ng mahirap at mayaman dahil ang mga walang sasakyan ay napipilitang maglakad o mamisikleta para makapaghanapbuhay at may maipangtustos sa kanilang pamilya.
Isa sa kalunus-lunos na tanawin sa kalsada ay ang mga namamalimos na jeepney drivers. Nakadudurog ng puso na ang mga dating hari ng daan, ngayon ay pulubing naglalahad ng kanilang palad at lata. Sabi nga ni FPJ noong nabubuhay pa siya, iba ang pagpapakumbabang kailangan para manghingi dahil walang-wala na, na siyang kaso ng ating jeepney drivers sa kasalukuyan.
Imagine, mga bes, mula nang nag-lockdown noong Marso, ang jeepney drivers natin lalo na sa Kamaynilaan ay hindi nakapapasada. Wala silang maipambubuhay sa kanilang pamilya. Isama pa rito ang agam-agam nila sa jeepney phaseout na pambihira namang isinasabay pa sa pandemya.
Noong nakaraang linggo, nagpamahagi tayo ng isang libong relief packs para sa ating jeepney drivers sa pamamagitan ng ilang organisasyon. Kaunti man ito, tulong pa rin sa maaabot nito. Nagsagawa rin tayo ng konsultasyon na dinaluhan ng transport leaders para pakinggan ang kanilang sitwasyon at mag-isip ng solusyon sa kawalan nila ng kabuhayan sa ngayon.
Isa sa mga napag-usapan natin ay ang posibilidad ng pakikipagtulungan ng mga jeepney organization sa mga pribadong kumpanya na nangangailangan ng serbisyo para sa delivery. Sa ganitong paraan, magkakaroon ng pagkakakitaan ang ating jeepney drivers bukod sa pamamasada. Kung tutulungan ng pambansa at lokal na pamahalaan ang mga nasabing organisasyon, malaking tulong ito sa makapapasok na tsuper.
Bagama’t pinayagan ang operasyon ng modernong jeep, hindi sapat ang bilang ng mga ito para serbisyuhan ang ating mga pasahero. Sa 1,500 na modern jeepneys sa buong bansa, gaano lang ang kapasidad nito dahil sa social distancing measures. Hindi kayang tugunan ng limitadong bilang ng yunit ang pangangailangan ng mga empleyadong nakikipagsapalaran para kumita.
Hindi pa natin tanaw ang dulo ng pandemyang ito. Mahaba pa ang pagdadaanan natin bilang isang bansa. Sa ngayon, kailangan nating maging malikhain sa paghahanap ng solusyon sa problema ng kawalan ng pagkakakitaan ng ating mga kababayan, tulad ng ating jeepney drivers. Mga tao silang marangal na naghahanapbuhay bago binawian ng pandemya ng pagkakakitaan. Tulungan natin sila.