ni Fr. Robert Reyes @Kapaayapaan / Patakbo-takbo | Abril 7, 2024
Ilang taon na tayong tumatakbo.
Limamput apat na taon na nang matuklasan ko ang kagandahan at kahalagahan ng takbo para sa buhay, gayundin sa aking napiling bokasyon bilang pari. Ito ang natutunan ko sa seminaryong aking pinasukan noong taong 1970. Salamat sa San Jose Minor Seminary sa Sacred Heart Novitiate (Jesuits) sa Novaliches dahil doon nagsimula ang lahat.
Bagama’t hindi ako naging isang atletang lumalahok sa mga karaniwang paligsahan mula basketball hanggang football, volleyball hanggang handball, table tennis, badminton at swimming, naging deboto ako ng disiplinadong buhay ng solitaryong mananakbo, swimmer at siklista.
Hindi pa ako seminarista noong taong 1968 nang nadapuan ako ng Tuberculosis. Isa akong patpating estudyante ng First Year High School nang kinailangan kong uminom at magpaineksyon ng mga gamot kontra TB. Naalala ko pa ang mga iyon, ang Myambutol, Odinah at Streptomycin. Ito ang mga kilalang gamot kontra TB noong mga panahong iyon. Matagal-tagal nang napalitan ang mga naturang gamot ng mga higit na epektibo ngunit mura na ring medisina kontra TB.
Kakaiba ang istorya ng aking pagiging atleta. Kinailangan kong magkasakit at sa dulo ng aking pagpapagaling, narinig ko sa aking doktor ang ganito, “‘Pag galing mo nang husto, pag-aralan mong maging magaling sa TV, swimming at running”. Parang sirang plaka na paulit-ulit ang pagtugtog sa aking ulo ng payo ng aking nasirang doktor na biglang namatay ilang buwan pa lamang pagkatapos na pagalingin niya ako.
Ito marahil ang umakit sa aking pumasok sa San Jose Minor Seminary, kung saan merong swimming pool, malawak at mahabang mga daang konkreto na magandang takbuhan at magbisikleta. Hindi ko alam kung paano naging pundasyon ito ng naging panaginip at pangarap ko bilang pari noong 1996 hanggang 1998. At dahil ipagdiriwang natin ang sentenaryo ng rebolusyon laban sa Espana: 1996, 1997 at 1998, naisip kong iugnay ang pinaplanong takbo mula Aparri hanggang Jolo sa tatlong pag-ibig: 1996, pag-ibig sa kapayapaan, takbo mula North Cotabato hanggang Cagayan de Oro; 1997, pag-ibig para sa kalikasan, takbo mula Guian, Eastern Samar hanggang Leyte, Cebu hanggang Bohol, Negros (Bacolod), hanggang Panay (Katiklan, Boracay); 1998, Abril, pag-ibig para sa malinis na halalan at mabuting pamamahala (good governance) Laoag hanggang Comelec; pag-ibig sa kalayaan, Sorsogon hanggang UP, Diliman. Sa loob ng dalawang taon, magta-30 taon na ang Gomburza Trans-Pilipinas KKK Run.
Noong nakarating kami sa wakas sa katapusan sa UP, Diliman ng napakahabang takbo, naisip ko lang noon na ito na ang pinakahuling takbo ko. Mali pala ang aking akala dahil hindi naging maganda ang kalagayan ng ating pamahalaan noong mga panahong iyon.
Si FVR (Fidel V. Ramos) ang presidente noon at ‘niluto’ niya ang napakadelikadong panukala ng snap election. Dahil dito naubo ang TADYAKAN-CHA o takbong laban sa Charter change. At sa mga sumunod pang panahon, hindi naging maganda ang takbo ng lahat kaya nagtuluy-tuloy pa rin ang adbokasiya ng takbo.
Ilang taon na ang lumipas na hindi ako tumigil at naubusan ng itatakbo. Dumating ang taong 2015. Hindi ko na tiyak ang buwan kung kailan, nilapitan ako ng isang pastor ng Born Again Christians. Nagtanong sa akin si Pastor Ferdie Cabiling tungkol sa karanasan ko ng pagtakbo sa buong Pilipinas. Sinikap kong ipaliwanag sa kanya ang mga pinakamahalagang elemento ng “ultra run”, ang takbong higit pa sa 42.124 ng karaniwang marathon.
Nasimulan hanggang sa natapos ni Pastor Ferdie ang kanyang takbo at tinawag na siya mula noon na ‘Running Pastor’. Mula noon hanggang ngayon, napagsama ni Pastor Ferdie ang kanyang pagiging pastor ng mga Kristiyano at ang kanyang pagmamahal sa disiplina ng “ultra run.” Naintindihan niya ang isang konseptong hango sa karanasan at ang maaaring tawaging pilosopiya at espiritualidad ng takbo.
Mula sa takbo ng buhay o ang iba’t ibang maaaring mangyari sa pang-araw-araw na buhay hanggang sa ‘buhay ng takbo’ o ang malalim na kabuluhan ng pawis, luha at dugo ng takbo. Paano kaya makakatulong ang takbo sa paghuhubog ng Kristiyanong ugali at pagkilos? At ito ang buhay ng takbo, ang mas malalim na pag-unawa tungkol sa buhay ng takbo.
Noong nakaraang Martes, Abril 2, 2024, nabasa ko ang usapan ng mga kaibigang Born Again at doon ko nalaman ang nangyari kay Pastor Ferdie. Nagmamaneho siya patungong Nueva Ecija noong ika 2 ng Abril 2024. Habang nagmamaneho si Bishop Ferdie, nagkaroon ito ng “massive heart attack” na kanyang ikinamatay.
Nalungkot ako at nanghinayang. Nagsimulang tumakbo at naging bahagi na ng personal at propesyonal na buhay niya bilang pastor. Nagkani-kanya na kami ng landas hanggang sa nabalitaan ko ang maagang pagpanaw ni Pastor Ferdie sa edad na 58. Sayang at nagdugtong na noong 2015 ang dalawang buhay namin. Naging malawak at puno ng biyaya ang magkasama’t magkaugnay na buhay ng pari at pastor na tumatakbo.
Paalam, Pastor Ferdie. Maraming salamat sa takbo. Maraming salamat sa buhay na pagmamahal at pananalig kay Kristo.