top of page
Search

ni Jemuel C. Salterio @Talbog | Jan. 3, 2025





Mainit na usap-usapan ngayon ang hindi pagsipot ni Barbie Imperial sa recent family gathering ng mga Gutierrez na dinaluhan ng mga prominenteng miyembro tulad nina Ruffa Gutierrez, Annabelle Rama, Eddie Gutierrez, Raymond Gutierrez, at iba pang kapatid at mga anak. 


Napansin ng marami na absent si Barbie, na kilalang laging present sa mga okasyon ng pamilya Gutierrez, mula sa Italy trip hanggang sa burol ng hipag ni Richard. 


Kaya naman, maraming haka-haka ang lumutang — may kinalaman daw ito sa umano’y isyu sa pagitan nina Richard Gutierrez at John Estrada, co-star ni Barbie sa Batang Quiapo (BQ).


True kayang may ‘something’ kina John at Barbie? 


Sa likod ng kamera, ayon sa mga tsismosa’t tsismoso sa set, super close raw ang dalawa. Lagi raw silang magkasama tuwing break, at may mga eksena pa na todo-kulitan. 


Isang insidente ang nagpainit lalo sa usapan — nang biruin ni Barbie si John na gusto niya ng liempo. Aba, hindi nagpatalo si kuya mo! Nagpa-feast agad si John para sa buong cast at crew. Ang generous, ‘di ba? Pero sabi ng iba, baka raw hindi lang simpleng generosity iyon.


Dagdag pa ng isang source, mukhang hindi ito ikinatuwa ni Richard, na may mga sinasabing pamatay na tingin tuwing magkasama ang dalawa. 


Hala, selos alert! May bulong-bulungan pa nga na sinubukan daw ni Richard na pag-usapan ang isyu sa executive producer ng kanilang proyekto. Ang chika?


Gusto raw ni Richard na ilipat si Barbie sa kanyang sariling show o kaya naman ay ipa-exit ang karakter nito sa BQ. Ang lala, ‘teh!


Tahimik si Sarah Lahbati, pero may alam kaya? Sa kabila ng mga isyu, dedma lang ang asawa ni Richard. 


Hindi rin nakatulong na kilalang chick magnet si John Estrada. Mula sa kanyang mga relasyon kina Janice de Belen at Priscilla Meirelles, madalas na siyang laman ng balita. Kaya naman ang closeness niya kay Barbie ay madaling nagiging tsismis. 


Dagdag pa rito, si Barbie mismo ay hindi ligtas sa intriga dahil sa kanyang past relationships kina Diego Loyzaga at JM de Guzman.


Habang mainit ang usapan, hati rin ang reaksiyon ng mga fans. Ang iba, natutuwa sa chemistry nina John at Barbie. Pero ang iba, hindi maalis ang duda na baka may namamagitan na nga sa dalawa. 


Sa kabila ng drama, patuloy pa ring tinatangkilik ang BQ dahil sa solid nitong kuwento at talented cast. Pero ang tanong — hanggang kailan magiging smooth ang production kung may mga ganitong palasak na isyu?


Habang hinihintay ng lahat ang official na pahayag nina Richard, John, at Barbie, ang chika off-cam ay parang mas exciting pa kaysa sa mismong palabas. 


Abangan ang susunod na kabanata, mga Ka-BULGARians! 




Ang 2024 ay taon ng drama, tagumpay, at pasabog para kay Gerald Santos. 

Hindi natin maikakaila, ang isyu ng sexual abuse na bumalot sa kanya ang tila nagpaalon muli ng pangalan niya sa kamalayan ng mga Pinoy. Totoo, walang script, walang plano, at lalong walang orchestrated na drama. 


Matagal nang sugatan si Gerald, pero sa kabila ng lahat ng hirap, kinimkim niya ito at ipinagpatuloy ang laban. Hanggang sa dumating ang sandali na kailangang magsalita — at doon nagising ang sambayanan.


Sa mga ganitong panahon, doon mo makikita kung sino talaga ang kakampi mo. May mga totoong kaibigan daw pero tumalikod noong pinakamadilim na yugto ng buhay ni GeraldPero heto ang twist, ngayong Pasko, nagparamdam ulit sila! Aba, ang saya, ‘di ba? 

Salamat naman sa Diyos, deadma na lang sa kanila. 


Kakaunti lang ang ganitong mga tao sa buhay ni Gerald. At sa kabilang banda, mas marami ang mga tunay na kaibigan at supporters na hindi bumitaw. 


Grabe, 18 years na si Gerald sa showbiz, at sa totoo lang, hindi siya mapapantayan. Ang kanyang Grateful concert sa Music Museum nitong 2024 ay punumpuno ng emosyon at talento. Punuan ang venue, mga Mare! At dahil sa tagumpay na ito, nabigyan si Gerald ng Aliw Award bilang Best Male Performance in a Concert.


Hindi lang ‘yan! Isa pang milestone ang naitala ni Gerald noong Setyembre. Aba, winner siya bilang Best Actor in a Movie Musical para sa pelikulang Al Coda (AC) sa Wu Wei International Film Festival (WWIFF) sa Taipei, Taiwan. International award, mga ‘teh! Sino ang makakapigil sa kanya?


Sa larangan ng pag-arte, patapos na si Gerald sa kanyang bida-kontrabida role sa Ayaw Matulog Ng Gabi (AMNG). At, may mga bagong script pang dumarating para sa kanya. Tila walang tigil ang blessings, in fairness!


Sa music, todo rin ang pasabog. Na-record ni Gerald ang kantang Hamon para sa biofilm ni Mayor Marcos Mamay, na isinulat ng legendary composer na si Vehnee Saturno. Nakaabang din ang Walang Tigil (WT), isang composition ni Doc Willie Ong mismo, at siyempre, siya rin ang nag-record.


Pero ang pinakaintriga? Ang upcoming single niya na Hubad. OMG mga sis, sexy ang peg! Composed by future hitmaker MacMac Gan, ito ay inaasahang magpapainit ngayong January, 2025. Prepare na, dahil iba ang Gerald Santos na maririnig dito.


Nasaktan at dumapa man si Gerald sa mga panahon ng pagsubok, pagpasok ng 2025, ready na si Gerald para sa major concert na Courage sa SM North EDSA Skydome. Isa itong proyekto na pinlano pa sa huling quarter ng 2024. Laban kung laban, ‘di ba?

Hindi man madali ang naging 2024 para kay Gerald, napatunayan niyang hindi siya basta matitinag. 




 
 

ni Jemuel C. Salterio @Talbog | Dec. 30, 2024





Sa 2024 Metro Manila Film Festival (MMFF), isang action movie lang ang nakapasok sa lineup — ang Topakk mula sa Nathan Studios. Pero sa kabila ng tagumpay nito sa takilya at international acclaim, tila hindi ito sapat para bigyan ng hustisya ng MMFF jury. 


Opo, mga Ka-BULGARians, tila binastos ang pelikulang nagdala ng bagong mukha sa action genre sa Pilipinas!


Hindi maikakaila na sina Arjo Atayde, Julia Montes at ang buong cast ng Topakk ay nagbigay ng todo-laban na performance. Si Arjo, bilang si Miguel, isang dating sundalo na may Post-Traumatic Stress Disorder (PTS) ay nagpakitang-gilas sa kanyang nuanced acting. Samantala, ang tambalan nila ni Julia ay nagpasabog ng chemistry na nagpapatibok sa puso ng madla.


Ang pelikula ay may dalawang rating pa nga—R-16 at R-18—depende sa venue, na nagre-reflect ng matapang nitong storytelling at brutal na realismong hatid ni Direk Richard Somes. Pero kahit na sobrang tarush ng pelikula, tila wala itong dating sa MMFF jury. Ang tanong, bakit nga ba ganu'n, mga ateng?


December 19 nang mag-grand premiere ang Topakk, kung saan nagmistulang star-studded na event ang black carpet night. Pero bago pa ito nagkaroon ng bonggang homecoming, nauna nang pumalakpak ang international audience sa 78th Cannes Film Festival (CFF) at 76th Locarno Film Festival (LFF). Ang sabi nga ng producer na si Sylvia Sanchez, “Natutuwa po ako kasi very proud ako as producer and as the mother of Arjo na pinapalakpakan ng mga dayuhan ang Topakk sa ibang bansa.”


Pero sa MMFF 50th Awards Night noong December 27? Wala man lang major award. 

Nakakaloka, ‘di ba? Ang pelikulang world-class na kinilala sa ibang bansa, eh, binigyan ng balewalang moment sa sariling bayan.


Ang bawat eksena ng labanan sa Topakk ay parang roller coaster ride—matindi, mabilis, at puno ng emosyon. Pero higit sa suntukan at barilan, may puso ang pelikula.


Nagpapakita ito ng kuwento ng survival, trauma, at redemption.

Ang sabi nga ni Sylvia, “Kundi man natin malampasan ang mga gawang dayuhan, at least makasabay man lang tayo in terms of production value and execution.”


Kahit ang mga kontrabida ng pelikula, na ginampanan nina Sid Lucero, Paolo Paraiso, atbp. ay hindi basta-bastang cardboard villains. Nabigyan nila ng lalim ang kanilang mga karakter, na nagdala ng dagdag-tensiyon sa pelikula.


Ngunit sa kabila ng galing ng pelikula, tila nagbingi-bingihan at nagbulag-bulagan ang MMFF jury. Ano ito, may favoritism? Ang daming dapat kilalanin mula sa Topakk —mula sa script hanggang sa production value—pero ni hindi man lang ito nabigyan ng karampatang pansin.


Nakakaduda tuloy kung ang MMFF ba ay para sa quality films o para sa commercial preferences lang. Ang tanong, paano na ang mga filmmakers na tulad ni Somes na naglalagay ng puso’t kaluluwa sa kanilang mga gawa?


Takilya ang tunay na hukom. Pero mga Nini, walang makakapigil sa tagumpay ng Topakk. Sa kabila ng pagbalewala ng MMFF, nag-reign supreme ito sa takilya. 


Dagdag pa, maraming sinehan ang nagdagdag ng screenings dahil dinudumog ito ng mga tao. Totoo nga, walang makakapigil sa pelikulang may puso at aksiyon.


Kung gusto n’yong makita ang tunay na kalidad ng pelikulang Pilipino, aba, Topakk na ang dapat n’yong panoorin! Ito ang pelikula na hindi lang para sa entertainment, kundi para ipakita ang resilience ng Pinoy sa harap ng trahedya.


Sa mga fans ng action at drama, huwag nang patumpik-tumpik pa. At sa MMFF, sana naman next year, magbigay-pugay kayo sa karapat-dapat. Dahil ang sining, hindi lang para sa kita. Ito’y para sa puso at kuwento ng bawat Pilipino. 



MGA Ka-BULGARians, kung ikaw ay isang sucker para sa mga pelikulang puno ng emosyon, The Last 12 Days (T12D) ay isang obra maestra na hindi mo dapat palampasin. 


Ang grand finale ng T12D ay isang cinematic gem na siguradong tatagos sa puso ng bawat manonood. Sa direksiyon ng mahusay na si CJ Santos, at sa pangunguna nina Mary Joy Apostol at Akihiro Blanco, ang pelikulang ito ay isang showcase ng galing sa storytelling at pag-arte.


Ang T12D ay nagkukuwento ng pinakamahirap na yugto sa relasyon nina Camille (Mary Joy Apostol) at Daniel (Akihiro Blanco). Matapos ang kanilang mga pinagdaanan sa unang dalawang bahagi ng saga, ngayon ay haharapin nila ang pinakamabigat na pagsubok—ang laban ni Daniel sa isang life-threatening na sakit.


Habang pinapanood ko, ramdam na ramdam ko ang bigat ng bawat eksena. Hindi pilit ang drama; ang sakit, ang pag-asa, at ang pagmamahalan nina Camille at Daniel ay parang buhay na buhay. Makikita mo ang vulnerability ng bawat karakter, lalo na kung paano nila hinaharap ang posibilidad ng pagkawala. 


Isa itong pelikula na hindi lang tungkol sa love story—tungkol din ito sa pagharap sa sakit at kung paano magpatawad at magmahal sa kabila ng lahat.


Isa sa pinakamalakas na punto ng pelikula ay ang chemistry nina Apostol at Blanco. Sa bawat eksena, makikita mo kung gaano sila kagaling magdala ng emosyon. Sa mga tahimik na sandali, nag-uusap ang kanilang mga mata. Sa mga confrontation scenes, ramdam na ramdam mo ang pagmamahalan at takot na mawalan.


Si Mary Joy ay parang ipinanganak para sa papel na Camille. Siya ang boses ng pag-asa sa kuwento, at ang galing niyang mag-internalize ay parang pinaniniwalaan mong tunay siyang si Camille. 


Si Akihiro Blanco naman ay isang revelation. ‘Yung pain na ipinakita niya bilang Daniel ay hindi over-the-top—sakto lang, kaya mas nakakaiyak.


Saludo ako kay CJ sa paghubog ng isang pelikula na sobrang raw at intimate. Malinaw na hindi lang siya gumagawa ng drama para lang makaiyak; ang bawat eksena ay may layunin. Pati ang pacing, sobrang na-maintain kahit na mabigat ang tema.


Ang cinematography ay visually stunning, parang sumisigaw ang bawat frame ng lungkot at pagmamahalan. 


Mula sa malalapit na kuha sa mga mukha ng mga bida hanggang sa mga wide shots ng nature, ramdam mo ang isolation at pag-asa. Simple pero effective ang visuals sa pagdadala ng damdamin.


Pati ang musical score ng pelikula ay tagos sa kaluluwa at ito ay isang malaking bahagi kung bakit ito mas nakakakilabot. 


Ang T12D ay higit pa sa kuwento ng pag-ibig; isa itong paalala kung gaano kahalaga ang bawat sandali na kasama natin ang mahal natin sa buhay. 

Kung ikaw ay naghahanap ng pelikula na magpapaiyak sa ‘yo pero mag-iiwan din ng lesson, ito na iyon. Minsan, ang pagmamahalan ay hindi tungkol sa happy endings—tungkol ito sa pagsasakripisyo at pagharap sa masakit na realidad.


Ang T12D ay isang pelikulang hatid ng Blade Entertainment sa pangunguna ni Robert S. Tan. Ang film ay hindi lang basta pinapanood, kundi nararamdaman. Isang maganda at makapangyarihang pagtatapos sa T12D


Isa lang ang payo ko, maghanda ng maraming tissue sa panonood ng pelikulang ito. 

 
 

ni Jemuel C. Salterio @Talbog | Dec. 27, 2024





Sa umpisa ng pelikulang Uninvited, mga Ka-BULGARians, parang ang awkward lang. Alam mo ‘yung feeling na parang hindi ka invited sa eksena? 


Si bida, rumarampa lang nang walang kaabug-abog. At ikaw? Nasa gilid, nag-aabang. 

Pero wait lang, biglang binuksan niya ang pinto ng buhay niya at girl, ginulantang tayong lahat! From chill to thrill, besh! Ganern ang plot twist na deserve nating lahat.

Adrenaline rush, check!


Simula sa simpleng eksena, dahan-dahang tumindi ang tension. Ang bawat sandali, para kang hinihila sa rollercoaster ng emosyon. Grabe ang climax, ‘teh—worth it talaga! Lahat ng technical elements ng pelikula, parang pinasadya para sa sensory overload.


Ang editing, cinematography, at sound design? Chariz, all on point!

Bes, si Aga Muhlach, wala nang iba. Siya ang pinakaswak sa role niya. 


Ang mukha niya? Charismatic, pero ang mga kilos, untamed. Ang wildness niya, nakakatakot minsan, pero parang gusto mo pang panoorin. Siya ‘yung tipo ng aktor na kahit kulang ang depth ng karakter niya sa script, kayang punuan ng performance. 


Sana lang, binigyan siya ng mas layered na kuwento para mas patas ang laban.

Si Vilma Santos, she is the “queen” we deserve. Ito na, Mare, Vilma Santos, ang reyna ng pelikula. Seryoso, kung hindi siya mananalo ng Best Actress, isang malaking krimen ‘yan! 


Ang boses niya sa pelikula, parang gabay mo sa madilim na kuwento. ‘Yung mga iniisip niya, nakakatawa at nakakaawa minsan, kaya sasamahan mo siya hanggang dulo. 

Isa lang ang masasabi ko—Eva (Vilma's character) runs the world, at walang makakapigil sa reign niya.


Kung may bagong it-girl na dapat abangan, si Gabby Padilla na ‘yun. Ang galing ng facial expressions niya, ateng! Rich and emotional depth ang peg niya. Deserve niyang tawaging isang “hiyas” ng industriya.


Pero si Nadine Lustre? ‘Kaloka!


Okay, time for the tea. Si Nadine? Medyo kulang, bes. Hindi ganu’n ka-convincing ang atake niya sa role. Hindi siya nag-standout tulad ng inaasahan. Sayang, kasi malaki dapat ang impact niya sa pelikula. Baka next time, ‘teh, mas bongga na! Hays!


Sayang ang ibang characters! Ang daming underutilized na aktor, like Elijah Canlas at Tirso Cruz III. Paano nangyari ‘yun, mga ‘teh? Ang ganda sana ng papel nila kung nabigyan lang ng tamang screen time. 


Si Nonie Buencamino, kahit saglit lang ang eksena, may lasting impact, tumatak talaga siya. Pero ‘yung ibang characters? Parang fillers lang para may maipasok sa eksena.

Sana, mas solid ang script!


May mga pagkakataon na parang pilit lang ang kuwento, lalo na sa mga usapan. May eksenang mapapaisip ka, “Bakit ang hina ng security ng makapangyarihang taong ‘to?” Charaught, pero legit! Mas maganda sana kung mas binigyan ng lalim ang motivations ng mga tauhan, lalo na ang kalaban ni Eva.


Kahit invited ka o hindi, ateng, huwag kang paawat! Isa itong pelikula na dapat mapanood. Isa itong celebration ng female empowerment sa Philippine cinema. Si Eva ang reyna, at walang makakapigil sa kanya.


Kaya, mga nini, let’s crash the gates of wherever at samahan si Eva sa kanyang parade. Basta huwag kang magpapaulan ng nega vibes. All hail the queen, Vilma Santos!

‘Yun na! Ambooolancia!#ChairmanNgChikahan


 
 
RECOMMENDED
bottom of page